Klaas verbleef 16 weken bij Hezenberg GGZ nadat hij jarenlang in behandeling is geweest bij verschillende behandelaren. Vier jaar geleden is Klaas opnieuw een behandeltraject gestart bij een psychotherapeut waar hij wekelijks naartoe ging. Vorig jaar merkte zowel de behandelaar als Klaas dat de behandeling stagneerde en dat er geen sprake meer was van vooruitgang. De behandelaar verwees Klaas naar de Hezenberg om diepe patronen inzichtelijk te krijgen en aan te pakken.
Ik wilde wel maar mijn hoofd werkte niet meer mee
Klaas is 36 jaar en woont samen met zijn partner en drie kinderen. Klaas: “Mijn leven kenmerkt zich door altijd maar doorgaan maar vroeg of laat loopt het steeds vast. Als kind liep ik al tegen verschillende dingen aan. Zo startte ik op de MAVO, ging vervolgens naar de HAVO en toen naar VWO 3. Toen kon ik niet meer. Ik voelde zo een enorme prestatiedruk van iedereen om me heen. Ik ben toen in een diepe depressie beland. Ik wilde wel maar mijn hoofd werkte niet meer mee. Met behulp van medicatie kreeg ik weer een steuntje in mijn rug en kon ik weer even verder, tot ik bij de volgende hobbel belande.”
Een soort puzzelstukje dat op de juiste plek viel
Een aantal jaren later liep Klaas opnieuw vast in zijn werk: Klaas: “Ik voelde me enorm verantwoordelijk, maakte lange werkdagen en kon niet loskomen van werk. Ik liep mezelf volledig voorbij. Thuis kon ik niet meer ontspannen. Ik had veel moeite met informatieverwerking en met het stellen van prioriteiten. Dat had ook grote invloed op mijn gezin. In die tijd ging ik naar een psychiater bij HSK Groep in Zwolle en kwam ook terecht bij het expertisebureau ADHD centraal. In 2020 ben ik gediagnosticeerd met ADHD, type 1. Voor mij was deze diagnose een stuk erkenning, een soort van puzzelstukje dat op de juiste plek viel. Ik kon daardoor beter begrijpen waarom dingen soms zoveel moeite kosten, waarom sommige prikkels zo hard binnenkomen en waarom het voor mij zo moeilijk is om te doseren en waarom ik geneigd ben om altijd maar door te gaan.”
Wilskracht niet meer voldoende
Klaas had zich een gewoonte aangeleerd om door te gaan en voor de buitenwereld zo veel mogelijk te verbergen dat hij het moeilijk had. Klaas: “Naarmate de verantwoordelijkheden steeds groter werden, inmiddels had ik een gezin met 3 kinderen en daarnaast een verantwoordelijke baan in de zorg, kon ik er niet meer mee wegkomen, het lukte niet meer om op wilskracht door te gaan. Het lukte niet meer om te werken, ik kon geen bijdrage meer leveren in het gezin, ik kon mijn kinderen niet meer geven wat ze nodig hadden. Dat was het moment dat ik besefte dat er iets grondig moest veranderen. Hoeveel behandelingen ik ambulant ook had gehad, het bleef dweilen met de kraan open.”
Bij de Hezenberg
Klaas: “Het was voor mij een verademing om te starten bij de Hezenberg. Ik had eindelijk de tijd om me volledig op mezelf te richten, ik kon mezelf zijn. Eerst schrok ik erg van het feit dat ik een interne opname zou ingaan, maar eenmaal gestart gleed er een enorme last van mijn schouders af. Ik hoefde niet meer bezig te zijn met overleven en kon alle huiselijke taken even loslaten. Door afstand van thuis te nemen was er nu ruimte om naar binnen te kijken in plaats van weer door te gaan. De groep betekende enorm veel voor mij. Ik vond er begrip, herkenning en erkenning, je verblijft met allemaal mensen met een ander verhaal maar toch zit je ook allemaal in hetzelfde schuitje.”
Wat geeft mijn leven zin?
Bij de Hezenberg heeft Klaas stappen gezet om zichtzelf weer te ontdekken. Klaas: “Door middel van verschillende therapieën en gesprekken met mijn individuele behandelaar ben ik flink aan de slag gegaan met het ontdekken van mezelf. Wat vond ik ook al weer leuk om te doen en wat geeft mijn leven zin? Zo ging ik vroeger vaak met mijn zoontje het bos in, op ontdekkingstochten en dat ben ik bij de Hezenberg ook weer gaan doen. ‘Bosjutten’ noem ik het, op zoek naar de wonderen van de natuur. Op deze manier kwam ik weer in contact met mezelf als kind. Op den duur gingen er ook mensen uit de groep mee en kon ik mijn visie daarin delen met anderen.”
Beeldende therapie
Klaas: “Bij beeldende therapie ben ik tijdens een visualisatieoefening in het bos mijn innerlijke kind tegengekomen. Dat heeft mij geholpen om het gesprek met mijn ouders aan te gaan, om dingen uit te spreken die jarenlang verzwegen werden. Dat heeft de relatie met mijn ouders gelijkwaardig gemaakt. De therapieën bij de Hezenberg versterken en bekrachtigen elkaar. Ik heb het inzicht gekregen dat het goed is om mezelf uit te spreken, want als ik dat niet doe, krijg ik nooit wat ik hoop te krijgen. Hoe moeilijk het ook kan zijn, de angst voor afwijzing en teleurstelling kan soms zo groot zijn.”
Het verleden kunnen we niet veranderen maar wel hoe we ermee om gaan
Het verblijf bij de Hezenberg ziet Klaas als een enorme verrijking van zijn leven. Klaas: “Het verleden kunnen we niet veranderen maar wel hoe we ermee om gaan. Ik heb geleerd om meer mijn eigen grenzen aan te geven en ben enorm blij met de vriendschappen die ik heb opgedaan tijdens mijn verblijf. Ik ben er echt nog lang niet, het is moeilijk om het geleerde bij de Hezenberg vast te houden in mijn thuissituatie. Toch probeer ik elke keer weer terug te grijpen naar de tools die ik heb verkregen tijdens mijn verblijf en deze te integreren in mijn dagelijks leven. Ik hoop dat ik langzaam maar zeker, zal leren om mezelf goed genoeg te vinden zoals ik ben.”